Od dziecka uczono mnie, że drugi człowiek jest ważny. Że kiedy widzisz kogoś w potrzebie to nie możesz przejść obojętnie. W moim domu rodzinnym widziałam, że pomaganie jest naturalną częścią życia, a nie czynem godnym orderów. Pomagaliśmy sobie z sąsiadami, zatrzymywaliśmy się na ulicy widząc, jak ktoś upadł, czy kiedy osoba niewidoma potrzebowała pomocy z wejściem do odpowiedniego numeru autobusu. Braliśmy do domu psy znalezione przy śmietniku w przerażająco lodowaty, styczniowy wieczór. Kiedy wracałam do domu z potłuczonym ptakiem, wsiadaliśmy w autobus i jechaliśmy do weterynarza. Kiedy ktoś potrzebował noclegu moja mama szykowała kołdrę i robiła kanapki z herbatą. Wychowałam …